Protokół Przedłużonej Ekspozycji jest metodą pracy z objawami Zespołu Stresu Pourazowego należącą do nurtu poznawczo-beha­wio­ral­ne­go. Jedna z czołowych postaci tego podejścia Prof. Aaron Beck powie­dział „Świat w swojej istocie nie jest dobry, ani zły dopóki człowiek nie przypisze mu jakiejś atrybucji, oceny”. To oznacza, że jeśli dana sytuacja została przez nas oceniona jako pozytywna nasze emocje związane z tą sytuacją również będą pozytywne. Jeśli jednak ocena była negatywna emocje z nią związane będą nie­przy­jem­ne, zaś nasze zacho­wa­nie będzie równie adekwatne do wcze­śniej­szych etapów tego procesu. Autorką protokołu prze­dłu­żo­nej eks­po­zy­cji jest Prof. Edna Foa. Głównym celem protokołu jest pomoc osobom po traumie w nabyciu i opa­no­wa­niu umie­jęt­no­ści koniecz­nych by zmniej­szyć objawy zespołu stresu poura­zo­we­go. Przedłużona eks­po­zy­cja pomaga osobom, które doznały trau­ma­tycz­ne­go wyda­rze­nia prze­two­rzyć emo­cjo­nal­nie to, co je spotkało. Nawiązując do założeń podejścia poznawczo-beha­wio­ral­ne­go prze­dłu­żo­na eks­po­zy­cja pozwala spojrzeć na zdarzenie trau­ma­tycz­ne jako sytuację, która miała miejsce w okre­ślo­nym czasie i prze­strze­ni. Dzięki temu osoba cierpiąca na objawy PTSD może łatwiej wyzbyć się prze­ko­na­nia, że świat jest cał­ko­wi­cie nie­bez­piecz­ny, oraz prze­ko­na­nia o własnej nie­kom­pe­ten­cji w radzeniu sobie z doświad­cza­ny­mi objawami. Często osoby po traumie przyznają, że myślenie o trau­ma­tycz­nym wyda­rze­niu sprawia, że czują się tak jakby w nim ponownie uczest­ni­czy­ły. Wielokrotne kon­fron­ta­cje ze wspo­mnie­nia­mi mogą ułatwić odróż­nie­nie prze­szło­ści od teraź­niej­szo­ści. Terapia pro­to­ko­łem prze­dłu­żo­nej eks­po­zy­cji może pomóc zrozumieć, że nawet jeśli powra­ca­nie w myślach do trau­ma­tycz­ne­go zdarzenia może powodować obcią­że­nie emo­cjo­nal­ne, to sama trauma nie zostaje powtó­rzo­na i wspo­mi­na­nie jej nie jest nie­bez­piecz­ne. Również wie­lo­krot­ne eks­po­zy­cje mogą pomóc zmienić sposób myślenia o tym, co się stało (zgodnie z zało­że­niem Prof. Aarona Becka).

Cały protokół to 9–12 pół­to­ra­go­dzin­nych sesji indy­wi­du­al­nych. Głównymi skład­ni­ka­mi terapii są edukacja na temat objawów PTSD (zespołu stresu poura­zo­we­go) i typowych reakcji na wyda­rze­nia trau­ma­tycz­ne. Ważna jest również nauka pra­wi­dło­we­go oddy­cha­nia, eks­po­zy­cja w warunkach natu­ral­nych oraz eks­po­zy­cja w wyobraźni. Integralną częścią terapii jest wyko­ny­wa­nie zadań domowych obej­mu­ją­cych trzy ostatnie umie­jęt­no­ści z wyżej wymienionych.