Somatic Experiencing w dosłownym tłu­ma­cze­niu oznacza doświad­cza­nie soma­tycz­ne. Twórcą tej metody jest dr Peter Levine – ame­ry­kań­ski psycholog, który od ponad 50 lat zajmuje się badaniem stresu i traumy. Uważa on, że klucz do leczenia traumy u ludzi tkwi w fizjo­lo­gii. U podstaw jego koncepcji leży zdolność naszego układu nerwowego do samo­re­gu­la­cji. Proces ten opiera się na natu­ral­nym rytmie życia, którego przejawy możemy obser­wo­wać w różnych częściach ciała. Skurcz i rozkurcz, zamknię­cie i otwarcie, napięcie i roz­luź­nie­nie – to rytmiczne ruchy obecne w naszych naczy­niach krwio­no­śnych, organach, mięśniach i tkankach. Dzięki temu rytmowi możliwe jest dostar­cza­nie tlenu do wszyst­kich obszarów organizmu, pra­wi­dło­we funk­cjo­no­wa­nie narządów wewnętrz­nych oraz budowanie poczucia bez­pie­czeń­stwa – zarówno w naszym świecie wewnętrz­nym, jak i zewnętrznym.

Autor koncepcji Somatic Experiencing w swoich publi­ka­cjach i wypo­wie­dziach często odwołuje się do reakcji zwierząt na sytuacje zagro­że­nia. Zarówno zwierzęta, jak i my – ludzie – mamy dostęp do trzech pod­sta­wo­wych reakcji obronnych: walki, ucieczki oraz zamro­że­nia. W obliczu zagro­że­nia w naszym ciele pojawia się mobi­li­za­cja, by stawić czoła często nagłej i nie­spo­dzie­wa­nej sytuacji. Charakterystycznym znakiem tej mobi­li­za­cji jest nagro­ma­dze­nie dużej ilości energii potrzeb­nej do aktywnej obrony – walki lub ucieczki. Jednak nie zawsze mamy dostęp do tych dwóch reakcji. Wówczas organizm korzysta z trzeciej moż­li­wo­ści: zamro­że­nia (lub zamarcia). Jeśli stan zamro­że­nia trwa zbyt długo, energia zgro­ma­dzo­na w ciele, która miała posłużyć do obrony, pozostaje nie­roz­ła­do­wa­na. To właśnie ta zatrzy­ma­na energia może z czasem mani­fe­sto­wać się w postaci nie­przy­jem­nych, uciąż­li­wych objawów. Peter Levine wyjaśnia, że dłu­go­trwa­łe pozo­sta­wa­nie w stanie zamro­że­nia wiąże się ze specyfiką prze­ży­wa­ne­go zagro­że­nia. Jeśli doświad­cza­my w jego trakcie: za dużo – czyli nie jesteśmy w stanie prze­two­rzyć napły­wa­ją­cych przez zmysły bodźców, za szybko – gdy tempo wydarzeń zewnętrz­nych oraz wewnętrz­nych reakcji jest zbyt wysokie, za gwał­tow­nie – gdy inten­syw­ność doświad­cze­nia prze­kra­cza nasze moż­li­wo­ści regu­la­cyj­ne, to wcze­śniej­sza mobi­li­za­cja zostaje zatrzy­ma­na w ciele. W ten sposób powstaje trauma. Kiedy trauma osadza się w ciele, zaczyna ono wysyłać nadmierną liczbę sygnałów, które są odczy­ty­wa­ne jako zagra­ża­ją­ce. To z kolei może uru­cha­miać reakcję odcięcia – ciało staje się wrogiem.

Somatic Experiencing to metoda, w której ciało może stać się sprzy­mie­rzeń­cem w procesie odzy­ski­wa­nia zdrowia. Tylko poprzez ciało możemy odnaleźć drogę do roz­ła­do­wa­nia zablo­ko­wa­nej, zatrzy­ma­nej energii, co pozwala na odzy­ska­nie wewnętrz­nej mocy oraz prze­zwy­cię­że­nie poczucia porażki i bez­rad­no­ści. Dzięki temu osoby, które przeżyły traumę, uczą się, że lęk nie musi być nie­ro­ze­rwal­nie związany z paraliżem (zamro­że­niem, zamarciem). Biologiczny system obrony zostaje ożywiony, a w ciele przy­wra­ca­na jest zdolność do samoregulacji.